Μιντάτ το λέγανε οι παππούδες μας, όταν όλοι μαζί  για το κοινό καλό, τρέχανε για να φτιάξουνε δρόμους, πλατείες, εκκλησίες , και ότι άλλο είχε ανάγκη το χωριό. Ποια είναι η προέλευση της λέξης και ποια η ρίζα της δεν το γνωρίζω, δεν έχει όμως και πολύ μεγάλη σημασία, άλλωστε η ελληνική γλώσσα  είναι γεμάτη από προσμίξεις με άλλες διαλέκτους και παρ’ όλα αυτά όμως παραμένει πλούσια και δυνατή. Ποια όμως ήταν η ανάγκη που έσπρωξε τους ανθρώπους να κάνουν το <<μιντάτ>>  νομίζω ότι αυτό, έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για  να το ψάξει κανείς.

     Ήταν τότε που τα γρόσια ήταν περιζήτητα η σχεδόν ανύπαρκτα, αλλά οι ανάγκες και οι απαιτήσεις των ανθρώπων πάμπολλες. Έτσι δεν χρειάζονταν και πολλές συζητήσεις επί συζητήσεων και αναλύσεις επί αναλύσεων όπως γίνεται σήμερα για να τρέξουν για βοήθεια και να παράξουν έργο,  όπου και όταν το απαιτούσουν οι περιστάσεις.

    Έχω τηνεντύπωση πως αυτή η καλή συνήθεια κράτησε για χρόνια. Όχι  βέβαια με την έκταση και το μέγεθος που γινότανε παλιότερα, αλλά σίγουρα  κάποιο μπόλι των παππούδων μας, έφτασε μέχρι τις μέρες και  μπόλιασε τους χωριανούς μας και έτσι όταν δόθηκε το σύνθημα, ένας-ένας άφησε πίσω του τους εγωισμούς και τις μικροπρέπειες  και να σου σε λίγο συγκεντρώθηκε  μια πολυπληθή ομάδα από απλούς και ικανούς ανθρώπους για να φτιάξουν τη στέγη του Αγ. Κωνσταντίνου στο Κρυονέρι. Μπροστάρηδες αυτής της προσπάθειας ήταν ο παπα-Χρύσανθος, ο Χρίστο Σπύρος και ο Μήτσο Τσιβόλας.

       Αναφέρω πρώτα τον παπα-Χρύσανθο, όχι από τυπικό σεβασμό, αλλά γιατί με την στάση του έχει κερδίσει τις καρδιές όλων μας εκεί στο χωριό αλλά και γενικότερα σε όλη την ενορία του. Ως εκπρόσωπος της εκκλησίας αντιμετωπίζει το λειτούργημά του με αξιοπρέπεια και σεβασμό και ως εκπρόσωπος του Θεού δείχνει το ανθρώπινο πρόσωπό του,

κάτι που τον κάνει ξεχωριστό και αγαπητό σε όλους. Με τέτοιους παπάδες είπε ένας φίλος μου θα αρχίσω σιγά-σιγά να παρακολουθώ τα  της εκκλησίας. Μπράβο Πάτερ, έχεις κερδίσει το σεβασμό και την αγάπη όλων μας.

     Και πολλοί άλλοι βρέθηκαν Αυγουστιάτικα εκεί για να βοηθήσουν και τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο!!. Η ανάγκη του όλου εγχειρήματος  με οδηγεί εκ  των πραγμάτων να κάνω ιδιαίτερη μνεία σε κάποιους ανθρώπους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχω πρόθεση να αδικήσω την υπόλοιπη ομάδα. Όλοι ήταν εκεί με χιούμορ και καλή διάθεση να τρέχουν δεξιά και αριστερά για να βοηθήσουν.  

   Ο Γρηγόρης πρώτος και καλύτερος, από το πρωί ήταν πάντα εκεί. Ο  Μίμης, ο Χρίστος Καλ., ο Κώστας Ζαν., ο Χρίστος Κωστ.,  ο Βασίλης Σφ., ο Τάκης Καζ., ο Χρίστος Σφ., ο Κώστας Σαλ., ο Νάσιος Καζ., ο Γιώργος Μπλ., ο Πάνος Λαμπρ., ο Βασίλης Τσιβ., ο Φώτης Καλ., ο Κωστής, αν ξέχασα κανέναν ζητώ συγνώμη και φυσικά ο Χρίστο Σπύρος που ξεχώριζε πιο πολύ από όλους, με όρεξη και διάθεση εφήβου ερχόντανε

πρώτος και έφευγε τελευταίος. Βέβαια καθότι μέλος του εκκλησιαστικού συμβουλίου και επίτροπος της εκκλησίας φρόντιζε σχεδόν για όλα, από το να βρίσκονται στις θέσεις του όλα τα απαραίτητα υλικά μέχρι τους καφέδες, τα παγωμένα νερά και τις μεσημεριανές μπύρες στο Στέφανο.

O   θόρυβος της φρέζας κάθε πρωί εκείνο το δεκαήμερο του Αυγούστου σήμαινε ότι κάτι γίνεται στην εκκλησία και όλες οι προσωπικές   ανάγκες γίνονταν δεύτερη επιλογή και όλοι τρέχαμε στο Αγ. Κων/νο.

  Ο καθένας λοιπόν συμμετείχε ανάλογα με τις δυνατότης του και την τεχνική του κατάρτιση. Δεν μπορεί όλοι να είμαστε  μαστόρια. Ένας είναι  ο μάστορας και δει πρωτομάστορας!!. Τι να πει κανείς για το Μήτσο, είναι από μόνος του μια ολόκληρη ιστορία. Τεχνίτης από τους λίγους και ότι πιάνουν τα χέρια του γίνονται αριστουργήματα. Με πιάνει δέος όταν γράφω αυτά τα λόγια γιατί ότι και να πω είναι φτωχά και λίγα. Έχοντας το γονίδιο του πατέρα του πηγαίνει τα πράγματα πάντα ένα βήμα πιο μπροστά.

        Σκέπτεται ,  φιλοσοφεί και δημιουργεί, ένα τρίπτυχο σπάνιας ικανότητας και ταυτόχρονα δεινής αποτελεσματικότητας!!. Διεύθυνε το συνεργείο με ακρίβεια μαέστρου, μόνο που αντί για μπαγκέτα στα χέρια του κρατούσε το σκεπάρνι. Απόλαυση είναι  να τον βλέπεις το πώς δουλεύει και επίσης μεγάλο σχολείο το  να είσαι στη δούλεψη του. Και εκεί που ακούς καντήλια να πέφτουνε, να σου σε λίγο τον ακούς να σιγομουρμουρίζει ένα ηπειρώτικο σκοπό, που πριν από λίγο το πρόβαρε στο κλαρίνο του. Α ρε Μήτσο !! είσαι σκέτη απόλαυση.

        Μετά από δυο – τρείς μέρες η στέγη άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Όταν έβαλε και τα τελευταία  χοντρά καδρόνια και είδα τον καβαλάρη έτοιμο και στητό, ήμουνα εκεί ψηλά στην κορυφή και μου ‘ρθει να φωνάξω μα δυνατή φωνή και να ακουστώ μέχρι και το πιο μακρινό σπίτι.

< χωριανοί ελάτε να θαυμάστε το έργο του πρωτομάστορα, σε λίγο τελειώνει, μπορείτε να προσφέρετε ότι έχετε ευχαρίστηση, από ρούχα, σεντόνια, κουβέρτες, πετσέτες, μέχρι και λεφτά και μείς στον καβαλάρη θα κρεμάσουμε μαντήλια ένδειξη τις προσφοράς σας!!.>. Λόγια μιας άλλης εποχής που σήμερα θα ακούγονται κάπως. Ο Μήτσος κατάλαβε πως είχα φύγει μακριά και με σιγανή αλλά αυστηρή φωνή μου σύστησε να κατέβω με προσοχή, γιατί στο διάβα της επαγγελματικής  του ζωής, πολλά έχουν δει τα μάτια του και τα διηγείται τώρα που πέρασαν τα χρόνια  με τον μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο που μόνο αυτός ξέρει.

     Κάπως έτσι χωρίς γκρίνιες και ιδιαίτερα προβλήματα πέρασαν οι μέρες και η στέγη της εκκλησίας νάτη  έτοιμη στητή και καμαρωτή.

   Πήγα την τελευταία μέρα να πιω το πρωινό μου καφεδάκι εκεί στα σκαλιά του σχολείου, συνήθεια των προηγούμενων ημερών και μου ήρθε ένα σφίξιμο στο στομάχι, σημάδι ότι κάτι με ενοχλούσε. Πολλές φορές ρωτάω τους φίλους μου, όταν πηγαίνουν σε άλλα μέρη τι είναι αυτό που προσέχουν ποιο πολύ. Και όλοι μου λεν σχεδόν τα ίδια. Πέρα από τα γενικά, θαυμάζουν τις όμορφες πλατείες, τα υπέροχα δρομάκια τις εκκλησίες και τα μοναστήρια.

    Φαίνεται λοιπόν πως είναι δείγμα πολιτισμού να έχει ένα χωριό μια ωραία εκκλησία σεβόμενη το περιβάλλον και την παράδοση. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας μας, ένα ωραίο κτίριο πάντα αξίζει τον θαυμασμό όλων.  Κοιτώντας λοιπόν την εκκλησία έμεινα απογοητευμένος ως προς την αισθητική της και το σεβασμό ως προς την παράδοση και συνάμα ένοιωσα μια απίστευτη μοναξιά χαμένος μέσα στις προσωπικές μου αναζητήσεις. Γιατί ένας τόπος δεν είναι μόνο για πανηγύρια και χα,χα,χου είναι και κάτι άλλο που δυστυχώς στο χωριό δεν το έχουμε.

     Ήπια και την τελευταία γουλιά από τον καφέ μου  και σηκώθηκα να φύγω. Γυρίζοντας προς το σχολείο, θυμήθηκα ότι το καλοκαίρι δώσαμε μια υπόσχεση ότι σύντομα θα πρέπει να λειτουργήσει σαν ιατρείο, παρά το πείσμα μερικών που παρ ’ολίγο το καλοκαίρι να γίνουμε μπίλιες. Αυτή η υπόσχεση μονολόγησα ας μην μείνει στον αέρα και ας κάνουμε τότε ένα καινούργιο <μιντάτ> και ας αποδείξουμε ότι μπορούμε να φτιάξουμε ένα κτίριο αντάξιο τις πολιτιστικής μας παράδοσης.