Η ώρα έχει πάει 10 το πρωί και η παγωνιά έξω στα χωράφια δεν λέει ακόμη να φύγει. Κοιτάζοντας από το παράθυρο τα μάτια μου απολαμβάνουν ένα τοπίο απίστευτης ομορφιάς. Ένα τοπίο που η ίδια η φύση το ζωγράφισε με τέχνη και μεράκι.

Την άλλη μέρα άλλος καιρός, άλλος θεός. Η ομίχλη σαν αραχνούφαντο πέπλο που να απλώνεται παντού μαζί με ένα ασταμάτητο  ψιλόβροχο που να σου πιρουνιάζει τα κόκκαλα φτιάχνουν ένα εξωτικό περιβάλλον. Τα φώτα στην πλατεία και στους γύρω δρόμους μπερδευτήκανε και παραμένουν ακόμη αναμμένα κι ας έχει πάει η ώρα μεσημέρι. Το ποτάμι δεν το βλέπεις αλλά το αισθάνεσαι δίπλα σου και ακούς μόνο το παραπονιάρικο βουητό του,

που αν για λίγο  ξεχαστείς

και αφεθείς στη μαγεία της στιγμής,

θα βγει από μέσα σου η παιδική νοσταλγία και θα θυμηθείς

τότε που σε νανούριζε  πριν ακόμη κοιμηθείς.

Την παρά άλλη μέρα ανοίξανε οι καταρράκτες του ουρανού. Βροχή μέρα-νύχτα. Τα ρέματα γεμίσανε νερό, τα λαγκάδια φουσκώσανε και οι δρόμοι γίνανε απροσπέλαστοι. Βροχή και πάλι βροχή!!!. Τα τσίγκια  στις αυλές των σπιτιών ξεσηκωθήκανε, συνωμότησαν όλα μαζί  και πήραν το τρομπόνι για να φτιάξουν μουσικά σύνολα, έχοντας για νότες τις σταλαματιές της ατέλειωτης βροχής.

Υπερβολές θα μου πείτε. Μπορεί .

Και το φθινόπωρο τι υπέροχη εποχή!!. Άμα κοιτάξεις από ψηλά θα δεις ένα χωριό δίπλα στο ποτάμι, μέσα στην καταπράσινη και πολυσύνθετη φύση. Ένα σουρεαλιστικός πίνακας ζωγραφικής. Όλες οι εποχές του χρόνου έχουν τη δική τους ξεχωριστή ομορφιά και η κάθε μέρα έχει τη δική της πάλη και τα δικά της μοναδικά συναισθήματα.

Φαντασία –ποίηση και πραγματικότητα, όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα  πάζλ  ποικίλων συναισθηματικών αποχρώσεων.  Ότι κι αν είσαι επισκέπτης, φίλος η χωριανός, ξέφυγε για λίγο από την μουντζούρα που έχει σκεπάσει σχεδόν τα πάντα, άνοιξε τα παντζούρια της ψυχής σου για να μπει μια χαραμάδα φως και τότε όλα θα είναι διαφορετικά και αλλιώτικα.

Αυτό το ξεχωριστό το κάτι διαφορετικό είναι που έψαχναν η Βίβιαν με τον Κώστα και το βρήκαν στο χωριό μας. Αύγουστο μήνα περάσανε από εδώ για λίγο και μείνανε δυο- τρείς μέρες παραπάνω. Θες η μαγεία του τοπίου, θες η καλή διάθεση να ζήσουν ξεχωριστές εμπειρίες, γίνανε ένα με την φύση και η ψυχή τους κάπου ρίζωσε. Χωρίς να το καλοσκεφτούνε κάνανε σχέδια για το επόμενο ταξίδι. Είναι ένα ζευγάρι με ιδιαίτερες ευαισθησίες, που  άφησε πίσω του τις τυπικότητες και τα πρέπει και ανακατεύτηκε με τους ανθρώπους προσθέτοντας τη δική τους νότα, δημιουργώντας σχέσεις φιλίας, συμπάθειας και αγάπης.

Ναι  ξαναήρθανε στο χωριό όχι μόνο για να απολαύσουν το χειμωνιάτικο τοπίο, όχι μόνο για τις φθινοπωρινές  πινελιές και την καλοκαιρινή ραστώνη, αλλά και για τους ανθρώπους που γνώρισαν εδώ. Ήρθαν  γιατί βρήκαν μια ζεστή και φιλόξενη αγκαλιά που τους δόθηκε απλόχερα, ήρθαν για τους χωριανούς που τους καλοδέχθηκαν  χωρίς ιδιοτέλειες και σκοπιμότητες.

Κάπως έτσι  αποφασίσανε να έρθουν ξανά το καλοκαίρι μαζί με τους φίλους τους και να δώσουν αμοιβαία υπόσχεση γάμου στο εκκλησάκι του Αη Γιώργη. Προτιμήσανε το ξενοδοχείο (Άραχθος-Χαγιάτι από τα απρόσωπα (κτήματα) και τις πολυτελείς ταβέρνες. Ένα πιο αγαπησιάρικο περιβάλλον για να μπορούν να διασκεδάσουν ελεύθερα χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις. Η Βάσω και ο Δημήτρης είναι σίγουρο πως θα κάνουν τα πάντα για τους ευχαριστήσουν, γιατί είναι στο χαρακτήρα τους και γιατί έχουν ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία της περιοχή μας και όχι μόνο. Η μοναδική θέα και η παροχή υπηρεσιών είναι δέλεαρ για τέτοιου είδους εκδηλώσεις.

 Δεν θα είναι μόνοι τους, Θα έχουν για παρέα τους φίλους τους και όλους τους χωριανούς και πάνω από όλα την Βίλη με τον Κώστα, ένα ξεχωριστό ζευγάρι που είναι γεμάτο καλοσύνη, ασυμβίβαστο, και πρωτοπόρο και όλοι μαζί θα πιούν κρασί μεθυστικό από τα μαγικά χέρια του Βασιλείου. Ζεύκι κρασί θα πιούν και είμαι σίγουρος πως κατά τα χαράματα θα αναφωνήσουν όλοι  πως πέρασαν (ζεύκι) ,γιατί ο Κώστας ξέρει ότι:

<< Η ρόγα του σταφυλιού ωριμάζοντας

γίνετε μούστος εκλεκτός, και με ιδιαίτερη

φροντίδα κρασί μεθυστικό.

Φτάνοντας στα χείλη το κρασί,

η ρόγα στο στήθος ωριμάζει και πάλετε

σ’ ολόκληρο το σώμα με πόθο ερωτικό >>    

 Όταν τα πρωτοάκουσα όλα αυτά έκανα έναν μορφασμό δυσπιστίας. Δεν μπορεί κάτι δεν κατάλαβα καλά. Πως είναι δυνατόν δυο νέοι άνθρωποι που δεν έχουν συγγενικούς δεσμούς με τους εδώ κατοίκους, αποφάσισαν να μοιραστούν μαζί μας μια από τις καλύτερες στιγμές της ζωής τους. Την απάντηση την δίνουν οι ίδιοι με την συμπεριφορά τους και με τα λόγια τους. Ομολογώ πως αυτή η στάση των παιδιών μας τιμά  ιδιαίτερα, τιμά τον τόπο μας και  τους ανθρώπους του. Έδιωξα από πάνω μου τις κακές σκέψεις για το πώς, και τι αξία δίνουμε εμείς οι ίδιοι στο τόπο μας, τι ζητάμε από αυτόν και τι μπορεί να μας προσφέρει.

Πολύ πιθανόν μια τέτοια προσέγγιση και η αναφορά για τόπους ξωτικούς και ανθρώπους μοναδικούς να φαντάζει πολυτέλεια, μπροστά στην κρίση που περνάμε, τη στιγμή που καταρρέουν τα πάντα. Η λογική αντιμετώπιση των γεγονότων έχει τη δύναμη να μας προστατέψει από τα δύσκολα μονοπάτια, το συναίσθημα όμως  μπορεί να λειτουργήσει ως μια μορφή αντίστασης και μας σπρώξει πιο κοντά στους ανθρώπους, στους φίλους μας, στα παιδιά μας, κάτι που το έχουμε ανάγκη στους δύσκολους καιρούς που περνάμε.

Εγώ προσωπικά λέω ναι στην   Φαντασία- ποίηση και πραγματικότητα γιατί όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα μωσαικό ξεχωριστών συναισθημάτων.