Στοχωριό μας οι πρώτες βροχές πέσανε εδώ και ένα μήνα, στην Αθήνα ακόμη τίποτα. Σήμερα κάτι άρχισε να ρίχνει, αλλά λίγα πράγματα. Ήταν αρκετή όμως η βροχούλα τόση όσο για με στείλει πίσω εκεί που ακόμη και οι λίγες ψιχάλες όπως και τα μικρά η μεγάλα γεγονότα παίρνουν άλλη διάσταση. Μα φυσικά μιλάω για το χωριό (όπως κάνω σχεδόν πάντα) και σχολιάζω τα γεγονότα καταθέτοντας και τα προσωπικά μου συναισθήματα. Είναι και αυτός ένας τρόπος επικοινωνίας και πράγματα που δεν λέγονται εύκολα στο καφενείο, η εφημερίδα τα φιλοξενεί με τον πρέποντα σεβασμό.

    Το καλοκαίρι λοιπόν που πέρασε είναι αλήθεια πως σ’ αυτό το μικρό κομμάτι γης που το λέμε χωριό συνέβησαν όμορφα και ξεχωριστά γεγονότα που άξιζαν πραγματικά την προσοχή μας. Όρεξη να ‘χεις και μπόλικη φαντασία για να συμπληρώσεις ένα πάζλ αισθήσεων και μυρωδάτων εικόνων. Σ’ αυτό το πάζλ ξεχωριστή θέση κατά τη γνώμη μου έχει η Βίβιαν με τον Κώστα. Είναι το ζευγάρι που αγαπήσαμε.       

    Ήρθαν στο χωριό μας πριν ένα χρόνο για διακοπές και αποκόμισαν τις καλύτερες εντυπώσεις. –έχω γράψει σχετικό κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα-. Ξένοι μεταξύ ξένων και χωρίς να έχουν οικογενειακούς η φιλικούς δεσμούς, τελικά δέθηκαν με τους ανθρώπους, αγαπήσανε το χωριό μας και δημιούργησαν φιλίες που κρατάνε μέχρι σήμερα. Πολύ σπάνιο για τα σημερινά δεδομένα, αλλά συνάμα και πολύ ελπιδοφόρο. Πριν επιστέψουν στην Αθήνα μας δώσανε μια υπόσχεση.    

   Είχανε πει πάνω στον ενθουσιασμό τους ότι θα κάνουνε γάμο στο χωριό. Και ο πιο καλόπιστος στην αρχή είχε αμφιβολίες, αλλά τελικά μας διέψευσαν όλους. Ο γάμος έγινε !!! και τι γάμος!!! Χαμός !!. Δεν ήμουν εντεταλμένος του ζευγαριού για να καλύψω με ρεπορτάζ την όλη διαδικασία, γι’ αυτό θα προσπαθήσω να περιγράψω τα γεγονότα όχι ως τρίτος άνθρωπος- γιατί απ’ ότι ένοιωθα τα παιδιά με θεωρούν δικό τους άνθρωπο- αλλά να δω τα πράγματα από μια τρίτη ματιά, δηλαδή ως << Τρίτο Μάτι >>.

    Από την αρχή μέχρι το τέλος της βραδιάς πουθενά δεν έβλεπες υπερβολές και επιτηδευμένη ματαιοδοξία, όλα κυλούσαν , όμορφα, ανθρώπινα, απλά και με πολύ έντονο το προσωπικό στοιχείο, γι’ αυτό και εμείς οι χωριανοί αλλοδαποί και μη, συμμετείχαμε χωρίς άγχος και βιασύνη, ήμασταν εκεί έτσι απλά με μια περίσσια συναισθηματική ζεστασιά. Και αυτή η απλότητα βρήκε σάρκα και οστά στο πρόσωπο του Μήτσου Τσιβόλα.

    Χωρίς να το πολυσκεφτεί έδιωξε από πάνω του αναστολές και ανασφάλειες- έχοντας και μια βοήθεια (έξωθεν),- πήρε το αγαπημένο του κλαρίνο, έκανε   μερικές πρόβες και νάτος μπροστά με σίγουρο ύφος παλιού οργανοπαίχτη, συνόδευσε τη νύφη πατινάδα, μέχρι το εκκλησάκι του Αι’ Γιώργη. Ήτανε μια ευχάριστη έκπληξη  γιατί δεν το περίμενε κανείς, και φυσικά πρώτη απ’ όλους η νύφη, η οποία έμεινε έκπληκτη και κατενθουσιασμένη.   

   Μέσα σ’ ένα κατάλευκο μακρύ φόρεμα με τα απαραίτητα κοψίματα για να φαίνονται τα κάλλη της, η Βίβιαν βγαλμένη σαν από Επιδαύρια θεατρική φιγούρα βάδιζε πάνω στο ρυθμό της παραδοσιακής μουσικής  με σίγουρο και αργό βήμα προς το εκκλησάκι, για να ανταμώσει τον καλό της.

 Όμορφες στιγμές μοναδικές, ταιριασμένες απόλυτα με το φυσικό περιβάλλον. Μέσα στα καταπράσινα δέντρα και το ποτάμι να κυλάει δίπλα μας η σιγανή και μελωδική φωνή του ιερέα όχι μόνο δεν μας κούρασε, τουναντίον, παρακολουθούσαμε όλοι με προσοχή το μυστήριο του γάμου. Και πάντα στο πλευρό της νύφης να στέκετε η κουμπάρα η Βάσω. Λιτή, απέριττη και κορμί κυπαρισσένιο, ντυμένο με γούστο και μεράκι.     

   Έχω την αίσθηση πως κάπως έτσι την περίμενε αυτή τη στιγμή ο γαμπρός γιατί αν τον προσέξει κανείς λιγάκι, θα παρατηρήσει πως έχει ζωγραφιστή στο πρόσωπό του ένα όμορφο και γλυκό χαμόγελο. Φαινότανε ευτυχισμένοι ο Κώστας και η Βίβιαν και ήταν χαρούμενοι, γιατί είχαν δίπλα τους τούς δικούς τους ανθρώπους αλλά και τους χωριανούς που σε λίγο και αυτοί θα γίνονταν δικοί τους άνθρωποι, αφού στο ξενοδοχείο Χαγιάτι εκεί που έγινε το γλέντι, η οικοδέσποινα νύφη με μαεστρία και θεατρικό ταπεραμέντο είχε να έναν καλό λόγο για όλους τους καλεσμένους. Εξαίρεση βέβαια είχε ο εκλεκτός της καρδιάς της που δεν τσιγκουνεύτηκε τα λόγια και μοιράστηκε μαζί μας τα πλούσια συναισθήματα που τρέφει για κείνον και εμείς με τη σειρά μας ανταποδώσαμε με λόγια αγάπης, φιλίας και βαθειάς εκτίμησης.

    Μια  βραδιά γεμάτη εκπλήξεις. Λόγια ευχάριστα και χαρούμενα να τρέχουν δεξιά και αριστερά και πάνω στους ρυθμούς της μουσικής τα πόδια να στήνουν χορό ανείπωτο. Η χορευτική ικανότητα του γαμπρού ήτανε μια μαγεία. Ούτε ένα, μα!! ούτε ένα!! Βήμα, δεν πατούσε πάνω στο ρυθμό της μουσικής. Χάρμα οφθαλμών να βλέπεις αυτήν την αντίθεση, γιατί σε μάγευε η απλότητα, η ειλικρίνεια και πάνω από όλα η σιγουριά που είχε, που ήτανε σαν να σου έλεγε, πως χορός δεν είναι μόνο τα βήματα, αλλά κάτι πιο μεγαλύτερο και πιο εσωτερικό. Μπράβο του!!!!.

    
      Γύρω από το μπαρ και την πισίνα τον πρώτο λόγο είχαν οι χοροί. Χοροί όμορφοι και κυκλικοί με κάποια παραδοσιακή νότα, αλλά και μοναχικοί ρεμπέτικοι, με τα πόδια να πουν στέρεα και τα χέρια έτοιμα για να αγγίξουν τους ουρανούς. Σε κάθε στροφή μιας ρεμπέτικης φιγούρας ανταμώνονται συναισθήματα αλλοτινών καιρών και η έκσταση της στιγμής, γίνεται χρόνος συμπατικός.

    Η οδηγόςκαι φίλη των παιδιών που έφερε το ζευγάρι στο ξενοδοχείο ήτανε η έκπληξη της βραδιάς. Ένα πηγαίο χορευτικό ταλέντο που με άνεση κινούνταν ανάμεσα σε παλιούς και σύγχρονους ρυθμούς. Η νεανική φρεσκάδα της στην ψυχή και στο σώμα κράτησε μέχρι αργά το βράδυ, εκεί που άλλοι συνομήλικοί της, απόκαμαν κάτω από το βάρος των χρόνων. Δεν είναι τυχαίο ότι ανακηρύχτηκε  MVPβραδιάς.

    Είπαμε δεν κάνω ρεπορτάζ, περιγράφω στιγμές και εικόνες όπως εγώ τις ένοιωσα και επέλεξα ένα μικρό δείγμα από αυτήν την υπέροχη βραδιά. Μέσα στο γενικό ξεφάντωμα το γλέντι έφτασε στην κορύφωσή του. Αναμείχθηκε το κέφι με το κρασί (ζεύκι) και άφησε στην μπάντα, αναστολές και ιδιοτροπίες και με το υγρό στοιχείο δίπλα μας να μας τραβάει σαν μαγνήτης. Εε.. αυτό ήτανε και κατά τα ξημερώματα βρεθήκαμε όλοι στην πισίνα.

   Φτωχά είναι τα λόγια για να περιγράψει κανείς αυτές τις στιγμές όπως και τις προηγούμενες, όταν δίπλα σου αισθάνεσαι τη ροή του ποταμού, όταν το φεγγάρι λαμπιρίζει και φωτίζει διακριτικά το υπέροχο αυτό τοπίο. Ειλικρινά δεν έχω λόγια για να ευχαριστήσω τα παιδιά, την Βίβιαν και τον Κώστα που διάλεξαν να τιμήσουν το χωριό μας, αλλά και που επέλεξαν το ξενοδοχείο για να περάσουν αυτές τις ξεχωριστές στιγμές.