Σύλλογος Κεντρικιωτών Άρτας «Ο Άραχθος»

  Ανοιχτή  επιστολή και πρόσκληση για συνάντηση την Κυριακή 17/12/2017

για την σωτηρία του Συλλόγου

Αγαπητή/έ  χωριανή/έ  μας,

 Ο Σύλλογός μας και η εφημερίδα του «Ο ΑΡΑΧΘΟΣ» ξεπέρασαν τα πενήντα χρόνια ζωής.  Μιας  ζωής που, στο ξεκίνημά της, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, κατέγραψε  πρωτοπόρες  πρωτοβουλίες και δράσεις. Υπήρξε, εκείνα τα χρόνια,  ο ψυχικός  στυλοβάτης των χωριανών μας,  που κατά κύματα εγκατέλειπαν το χωριό και την αγροτική ζωή του και καλούνταν να προσαρμοστούν στο νέο αστικό περιβάλλον.

 Στη συνέχεια και στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, όταν πλέον τέτοιοι σύλλογοι ξεφύτρωναν σαν  τα μανιτάρια, πάλι ο Σύλλογός μας  κράτησε ψηλά τη σημαία της πρωτοπορίας με δράσεις,  όπως τα πανηγύρια στην Αττική  και η  εκδήλωση  φασολάδας, καθώς  και με αιτήματα  πρωτοπόρα για την περιοχή των Τζουμέρκων που πρωτοπροβλήθηκαν   από την εφημερίδα μας, όπως η κατασκευή  της γέφυρας στον Άραχθο ποταμό.

 Στη δεκαετία του 2000, πάλι ο σύλλογός μας  υπήρξε στην πρωτοπορία αυτών  που υπερασπίστηκαν το ποτάμι μας από την απειλή των φραγμάτων. Έκτοτε πρόβαλε και συνεχίζει να  προβάλλει σύγχρονα  αιτήματα, όπως η  σύνδεση των Τζουμέρκων με την Ιόνια οδό.  

 Καθώς  όμως  τα χρόνια περνούσαν,  νέες γενιές  ανθρώπων προσθέτονταν  στις προηγούμενες  που αποχωρούσαν. Σε σχέση με τους πρώτους  που ιδρύσανε το σύλλογο,  έχουνε ήδη μεσολαβήσει  3 επιπλέον γενιές  ανθρώπων. Η  σχέση αυτών των νέων  ανθρώπων  με το χωριό μας  και κατ’ επέκταση και με το σύλλογο είναι  πολύ διαφορετική  σε σχέση με το ξεκίνημα του Συλλόγου και τις παλιότερες εποχές. Στα παραπάνω  αξίζει να επισημανθεί και να προστεθεί  η συνολική υποχώρηση  και η κρίση των κάθε μορφής συλλογικοτήτων  της κοινωνίας μας.  

 Στα καινούργια αυτά δεδομένα ο σύλλογος προσπάθησε κατά καιρούς  να προσαρμοστεί. Τα τελευταία χρόνια κάποιοι νέοι σε ηλικία  άνθρωποι  πλαισίωσαν το Δ.Σ. του συλλόγου, υπήρξαν κάποιες αξιόλογες  δράσεις όπως η   ιστοσελίδα του συλλόγου, η οποία έχει μια σοβαρή και άμεση απεικόνιση του χωριού μας.

 Παρόλα αυτά αντιμετωπίζουμε πολύ  σοβαρά προβλήματα. Τόσο σοβαρά, που, αν δεν μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε, κινδυνεύει με διάλυση ο σύλλογός μας. Δύο είναι τα βασικά μας προβλήματα, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους:

Το πρώτο είναι η έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού, η οποία υπάρχει από χρόνια, αλλά επιδεινώνεται χρονιά με τη χρονιά. Κινδυνεύουμε πολύ σοβαρά  στις επερχόμενες  εκλογές,  που θα γίνουν στις αρχές του επόμενου έτους,  να μη βρεθούν ούτε καν υποψήφιοι για να συμπληρώσουν το Δ.Σ. του συλλόγου, καθώς υπάρχει εκφρασμένη η βούληση κάποιων μελών του Δ.Σ. να αποχωρήσουν. Και το θέμα μας δεν είναι   να βρούμε μόνο τα άτομα που θα  μπουν στο Δ.Σ.  για να τους γίνει η  ανάθεση του συλλόγου. Το ζήτημα  που τίθεται είναι αν έχουμε, πλέον, ως χωριανοί τη διάθεση   να υπάρχει ο σύλλογος. Όχι  απλά για να το δηλώνουμε προφορικά, αλλά για να το υποστηρίξουμε με ενέργειες.

 Το δεύτερο είναι το οικονομικό. Η έκδοση της εφημερίδας είναι το πιο σοβαρό έξοδο του συλλόγου. Εδώ και κάποια χρόνια λύναμε το πρόβλημα με τη βοήθεια της επιχορήγησης που μας πρόσφερε η Τράπεζα Πειραιώς.  Από τούδε  και στο εξής αυτή  η επιχορήγηση δε  θα  υπάρχει. Με τις συνδρομές που μαζεύαμε έως τώρα είναι αδύνατη η συνέχιση της  έκδοσης  της εφημερίδας, όχι  από το επόμενο, αλλά από τα μεθεπόμενα φύλλα .

   Σκεφτήκαμε  λοιπόν να απευθυνθούμε μ’ αυτή την επιστολή μας   στους χωριανούς μας που ζούνε στην Αθήνα και  τους οποίους καλούμε σε μια συνάντηση προβληματισμού,  για να συζητήσουμε όλα  τα παραπάνω. Να δούμε αν μπορούμε να βρούμε μια λύση.  Η συνάντηση  δεν είναι μια  πρόσκληση για γενική συνέλευση, την οποία θα απευθύνουμε σε μεταγενέστερο  χρόνο. Είναι όμως ένα ανοιχτό Διοικητικό   Συμβούλιο, στο οποίο καλούμε κάποιους ανθρώπους  για να μας βοηθήσουν με τη γνώμη τους. Είναι μια προετοιμασία για τη γενική συνέλευση  και ταυτόχρονα ένα σήμα  S.O.S. για το σύλλογό μας.

Η συνάντησή μας ορίζεται για την Κυριακή 17/12/2017 και ώρα 11:00 στην αίθουσα της Πανηπειρωτικής - Κλεισθένους 15, Αθήνα και θα δημοσιευτεί και στην ιστοσελίδα του συλλόγου μας  για να τη μάθουν και να έρθουν  όσοι  περισσότεροι  θέλουν.

 Λένε πως η απουσία κάποιων πραγμάτων συχνά  κατέδειξε,  εκ των υστέρων,  την  αξία  της ύπαρξής τους.  Ας  προσπαθήσουμε να μη φτάσουμε ν’ αποκτήσουμε αυτή την εμπειρία. Σ’ ένα χωριό, όπως το δικό μας  με  5 συνοικισμούς και σε μια εποχή όπου με τους γιγαντιαίους δήμους  εξαφανίζονται και οι πιο «σφιχτές» κοινότητες, η ύπαρξη του Συλλόγου και η εφημερίδα μας ίσως να είναι ο ελάχιστος - πλην όμως  απαραίτητος-  συνδετικός ιστός…